(تاتو مائوری)در ایام باستان، مردان مائوری به منظور نشان دادن پیروزیها و یا برای اینکه به دیگران نشان دهند به دنیای بزرگسالی گام نهاده اند، صورت خود را با نقش های ثابت و ماندگاری تتو می کردند که نام سنتی این نوع صورتنگاری “موکو” بود.
تاتو مائوری
معمولا این نقش و نگارها از پیشانی شروع می شد و تا گردن و چانه ادامه داشت به نوعی که چهره مرد مائوری گویی به ماسکی جدید مزین می شد.
نقش و نگارها معمولا الهام گرفته از پرهای پرندگان و خطوطی بود که در مجموع چهره و صورت مرد مائوری را چون جنگجویی بی باک، رهبری خردمند و یا یک شمن (مرد روحانی) پرنفوذ نشان می داد.
هر کدام از خطوط موکو بیانگر ویژگی از شجاعت و خصوصیت مرد مائوری داشت.
خلق یک موکو فرآیندی بسیار دردناک است به ویژه که اگر به سبک مائوری کوبیده شود.
برخلاف دیگر قبایل جزایر اقیانوس آرام که از ابزاری شبیه شانه برای کوبیدن خطوط و نقش ها بر روی پوست استفاده می کردند، در میان مائوری ها، از ابزاری شبیه تیغ و چاقوی جراحی برای بریدن پوست و انداختن طرح و نقشه مورد نظرشان بر روی چانه، گونه، مژه و پیشانی استفاده می شد.
هیچ دو نقش موکو شبیه هم نیستند.
معمولا برای حک کردن موکو بر روی صورت زنان و مردان هم مقررات خاصی وجود داشت.
زنان معمولا مجاز بودند که از میانه پیشانی تا روی بینی و بعد زیر دهان و چانه را تتو کنند. البته اکنون به ندرت در میان زنان مائوری تتو روی پیشانی رواج دارد و بیشتر موکو به محدوده دهان و زیر چانه خلاصه و به روی گردن هم ادامه می یابد.
رایج ترین نوع روی چانه است که در زبان مائوری کائوآیی نامیده می شود. گونه ای موکو که حتی در زمان سلطه گری کشورهای غربی بر سرزمین مائوری ها مرسوم بود.
واژه تتو به نوعی برگرفته از صدایی بود که هنگام کوبیدن سوزن و تیغ بر پوست شنیده می شد: “تت…تت…تت…”.
با وجود اینکه مبلغان مسیحی تداوم این سنت را دوست نداشتند، یا مهاجران تازه از غرب آمده به زنانی که صورتشان موکو داشت دشنام می دادند و یا با خشم و قضاوت به آنها نگاه می کردند، زنان مائوری همواره تتو بر صورت داشتند.
چرا؟ چون این بخشی از هویت زن مائوری بود. راهی برای جلوه دادن صورت آنها، نقشی که توجه بیننده رو به سمت لب ها و چشمان زن مائوری جلب می کرد.
طرح تتوی خام راک پریبال
طرح خام یکی از این عکسا میخوام هر چی میگردم گیرم نمیاد
طرح خام یک تتو رو میخوام نیست هر چی گشتم
منم میخوام نیست